«وَ ما کانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغل؛  ممکن نیست هیچ پیامبرى خیانت کند.»(سوره آل عمران؛ آیه 161)

فرهنگ قرآن و اسلام، پیامبران را از هرگونه خیانت مبرا دانسته است.
شاید از خود بپرسید: پیامبر چگونه می تواند خیانت کند؟
در پاسخ این پرسش باید گفت:
اگر پیامبر آن چه را از راه وحی دریافته است، به درستی به مردم نرساند، خیانت کرده است، خیانتی دو جانبه، یکی به مردم و دیگری به منبع وحی که خداست.
اگر پیامبری آن چه را که از خدا به صورت وحی دریافته است، عامدا یا جاهلا، ناقص یا اشتباه به مردم رساند در وظیفه خود خیانت کرده است. زیرا او موظف است آن چه را که به او سپرده شده است، صحیح و سالم برساند. حال اگر اشتباه کرد به وظیفه خود عمل نکرده و سبب گمراه مردم و پیروان خود را فراهم ساخته است.
پیروان هر پیامبری، بر اساس امانتداری پیامبر و اعتمادی که به او دارند از او پیروی می کنند حال اگر بفهمند که او اشتباه کرده است، به هیچ وجه از او تبعیت نخواهند کرد. چرا که اگر یک اشتباه از او دیدند، دیگر به هیچ یک از گفتار و کردار او اعتماد نخواهند کرد و هنگامی که از آنان بپرسند چرا  گفتار و کردار پیامبر را سرمشق خود قرار ندادید می گویند: وقتی اشتباههای او را دیدیم به گفتار و کردارش اعتماد نکردیم و بر این اساس خود را از عقاب نجات می دهند. اسلام بر این اساس است که بحث عصمت پیامبران و ائمه اطهار علیهم السلام را مطرح کرده است.
مسلمانان معتقدند: همه پیامبران الاهی و امامان معصوم علیهم السلام معصومند، یعنی هیچ گونه خطایی در گفتار و کردار آنان راه ندارد حال خطای سهوی یا عمدی باشد فرقی نمی کند. اسلام همه گفتار و کردار و حتی سکوت رهبران الاهی را از روی حکمت  و سبب راهنمایی بشر می داند.
بر این اساس، شطحیات و مانند آن را در گفتار و کردار پیامبران و امامان معصوم علیهم السلام راه ندارد زیرا این خلاف عصمت و پاکی آنان از خطا و اشتباه است که سبب می شود اعتماد مردم از آنان سلب شود.
بر این اساس، بهائیان که گفتاری مانند: لا اله الا انا المسجون الفرید و ولد من لم یلد و لم یولد را  از شطحیات حسینعلی نوری می دانند، باید پاسخ دهند که چگونه می شود پیامبری خطایی به این آشکاری انجام دهد و خود را خدای یگانه بخواند و سپس آن را با عنوان شطح توجیه کند. شطح به معنای گفتار یا کرداری است که انسان هنگامی که از خود بی خود می شود انجام می دهد.
اگر شطح و مانند آن را در حق فرستادگان الاهی جایز بدانیم، هیچ گاه نمی توان به آنان اعتماد کرد، چرا که ممکن است هرگاه هر گفتاری و کرداری که از آنان شنیدیم یا دیدیم، درست نباشد و آنان در آن هنگام در حال شطح گویی باشند.
بر این اساس پیامبری مورد اعتماد و قابل پیروی است که از هرگونه خطا و اشتباه و شطحیات پاک و مبرا باشد